جنبش ِواژه ی زیستـــ

مدتی بود حس می کردم  هیچ چیز نمی تواند خوشحالم کند . نه هیچ آدمی ، نه هیچ شعر و ترانه ای ، نه هیچ تفریحی و .... هیچ چیز ! ان وقت بود که خودم را انداختم مرکز رنج ها و کار های خوب اما سخت . بعد   حس کردم هنوز یک چیز هست که به من شادی می دهد . و آن همین حس مبارزه کردن بود . لذت مبارزه با خود  . لذت  صبوری کردن ها و بزرگ شدن ها !