جنبش ِواژه ی زیستـــ

بسم الله الرحمن الرحیم

حسِ یاغی ای را دارم که به بند کشیده شده ... پاهایش را توی شکمش جمع کرده و آرام  یک گوشه کز کرده ... زنجیرش کشیده اند . غرورش را  تکه تکه می کنند . ادعا هایش را نیشخند می زنند .  پرتش می کنند توی غار تنهایی اش و فرمان می دهند که : فکر کن !   نمی پرسد چرا . فکر می کند . رام که شد ، تمام که شد .  می گویند : خودت خواستی که بدانی . حالا می دانی ، می توانی بروی ، اما ....بمان !طغیانگر نمی رود . شبیه تشنه ای که عاشق شده باشد ...اینبار خودِ یاغی، حلقه ی دور گردنش را سفت تر می کند. 

می گویند : شروع شو.