انگار قرار نیست با جلو رفتن آرامش و قرار به این دل برگرده .و چقدر این مسیر بنده و در بند الهی شدن سخت و پر دشمنه... میون این همه آدمی که هر کدوم به طریقی دارن خودشونو تو دل خدا جا می کنن من تنها جا زدنو بلدم . چقدر فاصله ست ...
هر سال نیمه ی آخرین ماه پاییز که سالگرد پا به دنیای خاکی گذاشتنمه ،پر از حسرت و ترسم از تموم شدن فرصتم. فقط آرزو دارم که وقتی دارم بر می گردم ازم راضی باشه.
۱۶ آذر ۹۴ ، ۰۰:۲۹
۱۲ نظر